ബീവാത്തുവിന്റെ സ്വര്‍ഗങ്ങള്‍

അപ്പാഹാജിയുടെ മോള്‍ ബീവാത്തുവിന്റെ ഗര്‍ഭം ഞങ്ങളുടെ നാടിനെ ഞെട്ടിച്ച വാര്‍ത്തയായിരുന്നു. വയസ്സു മുപ്പത്തിമൂന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടും കെട്ടാനും കെട്ടിക്കാനുമാരുമില്ലാതെ പുരകവിഞ്ഞുനിന്ന അവളുടെ അടിവയറ്റിലെ തുടിപ്പ് അങ്ങാടിപ്പാട്ടായതോടെ പൂക്കര ഗ്രാമത്തിന് ഉറക്കംപോയി. പൂക്കര ഓത്തുപള്ളിയിലെ ഉസ്താദ്* അസൈനാരുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ പള്ളിക്കമ്മിറ്റിയിലെ പൗരപ്രമുഖരെല്ലാംകൂടി, സുബഹി നിസ്‌കാരം* കഴിഞ്ഞയുടന്‍ ബീവാത്തുവിന്റെ കുടിലിലേക്ക് വെച്ചുപിടിച്ചു. പള്ളിപ്പടയുടെ പോക്കുകണ്ട് ഞെട്ടിയ മാപ്പിള പെണ്ണുങ്ങള്‍ 'എന്റെ പടച്ചോനേ...'യെന്ന് വിളിച്ച് നെഞ്ചുമ്മേല്‍ കൈവച്ച് അമ്പരന്നുനിന്നു. പിന്നെയവര്‍ നാലുവക്കത്തെയും വേലിക്കരികില്‍ ഇടംപിടിച്ച് അസൈനാര്‍ ഉസ്താദിന്റെ വിചാരണക്ക് കാതോര്‍ത്തു. നേരം നല്ലോണം പുലര്‍ന്നിരുന്നില്ല. പൂക്കരയുടെ ഇടവഴികളില്‍ ഇരുട്ട് ഉറഞ്ഞുനിന്നു. ആകാശത്തിന്റെ കിഴക്കന്‍ ഉദരത്തില്‍ പുതിയൊരു പുലരിയുടെ ചുവപ്പ് തെളിഞ്ഞുകിടന്നു. അസൈനാര്‍ ഉസ്താദും നാട്ടുപ്രമാണിമാരും മണിക്കൂര്‍നേരം ആവുംവിധമെല്ലാം ചോദിച്ചിട്ടും ബീവാത്തു 'കമാന്നൊരക്ഷരം' ഉരിയാടിയില്ല. 'വയറ്റിലെ ജീവന്റെ ഉടയോനാരെന്ന് ചൊല്ലിയാല്‍, സ്വജാതിയാണേല്‍ വിളിച്ചുവരുത്തി കാര്യം പറഞ്ഞ് ബോധിപ്പിച്ച് കെട്ടുനടത്താം' എന്ന് നാട്ടുക്കൂട്ടം പറഞ്ഞിട്ടും അവള്‍ ഉരിയാട്ടമില്ലാതെ വാതില്‍പ്പടിക്കു മറഞ്ഞുനിന്നതേയുള്ളൂ. ഒടുവില്‍, 'പടച്ചോനു നെരക്കാത്തത് ചെയ്‌തോള്‍ക്ക് ഇനിയീ സമുദായത്തീന്നാരും തൊണയില്ലെ' ന്ന് അരിശത്തോടെ വിധിയെഴുതി ഉസ്താദ് ഉറഞ്ഞുതുള്ളി തിരിഞ്ഞുനടന്നു. 'കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലേണ്ട ഒരുമ്പെട്ടോളെന്ന്' പല്ലുഞെരിച്ച് പള്ളിപ്പട മുറ്റം ചവിട്ടിത്തള്ളി കടന്നുപോയി. അകത്ത് ഉറവപൊട്ടിയ കണ്ണീരുതുടച്ച് ബീവാത്തു തലകുനിച്ചുനിന്നു. 'ഇതെന്തു പെണ്ണ്...' എന്ന് പരസ്‌പരം പറഞ്ഞതിശയിച്ച് നാട്ടുപെണ്ണുങ്ങള്‍ കൂട്ടംപിരിഞ്ഞു. പൂക്കരയിലെ പുലരിക്കുമേല്‍ പതിവില്ലാതെ മേഘങ്ങളുടെ മൂടാപ്പ്. ബീവാത്തുവിന്റെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ ജീവന്റെ ഉറവയനക്കം.

കൂട്ടുകാരികളുടെയൊക്കെ കെട്ടുകഴിഞ്ഞ്, അവരൊക്കെ രണ്ടും മൂന്നും പെറ്റ് ഉമ്മച്ചിമാരായിട്ടും ബീവാത്തുമാത്രം തുണയ്ക്കാരോരുമില്ലാതെ പൊരയില്‍ ഒറ്റക്കായിരുന്നു. ഒറ്റക്കായിപ്പോയ പെണെ്ണാരുത്തിയുടെ ഗതി തിരക്കാന്‍ അന്നൊന്നും പ്രമാണിമാരൊന്നും ആ വഴി വന്നിരുന്നില്ല. 25 ാം വയസ്സില്‍ കപ്പലുകേറി മക്കത്തുപോയി* ഹാജി*യാരായി മടങ്ങിവന്ന സമ്പന്നനായിരുന്നു അവളുടെ വാപ്പ അപ്പാവു. പക്ഷേ ബീവാത്തുവിന്റെ കൗമാര കാലമായപ്പോഴേക്കും, സ്വത്തെല്ലാം നാനാവഴിക്കായി അപ്പാഹാജി പാപ്പരായിരുന്നു. കെട്ടിയോള് പാത്തുമുത്ത് ജ്വരം പിടിച്ച് മരിക്കുകകൂടി ചെയ്തതോടെ അയാള്‍ പുറത്തിറങ്ങാതായി. പൊന്‍നെല്ലു വിളഞ്ഞ പാടങ്ങളും പപ്പായ മുതല്‍ കാപ്പി വരേ സര്‍വതും കായ്ച്ച കരഭൂമികളും എന്നേ അപ്പാഹാജി കൈവിട്ടു കളഞ്ഞിരുന്നു. ഒടുവില്‍ തറവാടു വാങ്ങിയ പാലാക്കാരന്‍ നസ്രാണി അതു പൊളിച്ചടുക്കാന്‍ മാത്രം മൂന്നാഴ്ചയെടുത്തു. അത്ര വലിപ്പവും നിറയെ കരിവീട്ടിയുരുപ്പടികളും ഉണ്ടായിരുന്നു, തലമുറകള്‍ പാര്‍ത്ത ആ തറവാട്ടു പൊരക്ക്. വില്‍ക്കാതെ ആകെ ശേഷിച്ച പത്തരസെന്റിലെ ചോരുന്ന കൂരയിലായിരുന്നു അപ്പാഹാജിയുടെ അവസാന കാലം. ആണ്‍തരിയൊരുത്തനുള്ളത് പണിതേടി ചെറുപ്പത്തിലേ നാടുവിട്ടു. മൊഞ്ചല്‍പ്പം കുറഞ്ഞതിനാലാവണം പെണെ്ണാരുത്തിയെ ഏല്‍ക്കാനാരും വന്നില്ല. അവളെ പറഞ്ഞയക്കാനുള്ള പാങ്ങൊന്നും ഹാജിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നുമില്ല. റമദാനിലെ* ആദ്യ രാത്രി തറാവീഹ്* നിസ്‌കാരവും ദുആ*യും കഴിഞ്ഞ് പൂക്കര പള്ളീന്ന് തിരിച്ചെത്തി ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്ന അപ്പാഹാജി പിന്നെയൊരിക്കലും ഉണര്‍ന്നില്ല. പിറ്റേന്ന് പള്ളിപ്പറമ്പിലെ പച്ചമണ്ണിലേക്ക് അയാളെ പൊതിഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള മയ്യത്തുതുണി* വാങ്ങിയത് പള്ളിക്കമ്മിറ്റിക്കാര്‍ പിരിവെടുത്തായിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള കാലം പൊരയില്‍ ഒറ്റക്കായിപ്പോയ ബീവാത്തു കഞ്ഞികുടിച്ചു കഴിഞ്ഞത് അയല്‍പക്കങ്ങളില്‍ അടുക്കളപ്പണിയെടുത്താണ്.

ബീവാത്തു കറുമ്പിയായിരുന്നു. ഉന്തിയ പല്ലുകളും തടിച്ച മെയ്യും. എങ്കിലും തെളിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന എന്തോ ഒരുതരി ചന്തം അവളുടെ ഉടലില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. കൂലിപ്പണിക്കുപോന്ന തിയ്യത്തി പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം അവരേപ്പോലെ, വയറും മൊലയും മൊത്തം മറയാത്ത ബ്ലൗസും മുണ്ടുമുടുത്ത് പാടത്തും പറമ്പിലും വെയിലില്‍ തിളച്ചുനിന്നു ബീവാത്തു. മാപ്പിളപെണ്ണുങ്ങള്‍ കൊയ്യാനും മെതിക്കാനും പോകുന്നത് പൂക്കരയില്‍ പതിവില്ല. 'അവളെ വീട്ടുവേലക്ക് വിളിച്ച് വെറുതെ മാപ്പിളമാരുടെ ശത്രുത വാങ്ങേണ്ട' എന്ന് അച്ഛന്‍ ഉപദേശിച്ചിട്ടും എന്റെ അമ്മക്ക് ബീവാത്തുവിനെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ തറവാടിന്റെ അടുക്കളകോലായിലെ തടിയുരലില്‍ അവള്‍ മണിക്കൂറുകള്‍ ആഞ്ഞു നെല്ലുകുത്തി. തടിയുലക്ക കൈകളില്‍ മാറ്റിമാറ്റി ചാടിച്ച് ഉരലില്‍ ആയത്തില്‍ കുത്തുമ്പോള്‍ അവളുടെ മുടിയിഴകളില്‍നിന്ന് വിയര്‍പ്പുപുഴകള്‍ ഉറവപൊട്ടും. അത് തടിച്ച മുലയിടുക്കുകളിലേക്ക് ഒഴുകും. 'എന്നേം കൂടി നെല്ലുകുത്താന്‍ പഠിപ്പിക്കുവോ ബീവാത്തുമ്മേ...?' എന്നു ചിണുങ്ങി കൗമാരം കടന്ന ഞാന്‍ അടുത്തുചെല്ലും. 'കുട്ടിയിതൊക്കെ പഠിച്ചിട്ട് എന്തിനാ, എന്റെ രാജകുമാരിയല്ലേ....' എന്നൊന്നു പുകഴ്ത്തി കള്ളച്ചിരിയോടെ പെണ്ണ് പണി തുടരും. ചക്കരചേര്‍ത്ത് അവലു വിളയിച്ചത് വട്ടയിലേല്‍ പൊതിഞ്ഞ് മടിയില്‍ തിരുകി എനിക്കു കൊണ്ടത്തരും. പെങ്കുട്ടികള്‍ക്ക് പൊന്നിന്റെ നിറം വരാനും മാസത്തിലൊരിക്കലെത്തുന്ന വയറുവേദന മാറാനുമൊക്കെ ബീവാത്തുവിന് മരുന്നുകൂട്ടുകള്‍ അറിയാമായിരുന്നു. മധുരമുള്ള ആ മരുന്നുകള്‍ നുണഞ്ഞു ഞാന്‍ ബീവാത്തുവിനെ സ്‌നേഹിച്ചുതുടങ്ങി.

പൂക്കരപള്ളീന്ന് ബാങ്കുവിളീടെ* ഒച്ച കേട്ടാല്‍ ബീവാത്തു പൊരേലേക്ക് പായും. 'ഓടണ്ട, പെണേ്ണ... നീയപ്പുറത്തോട്ടു മാറി നിസ്‌കരിച്ചോ...'എന്ന് എന്റെ അമ്മ. കോരിയെടുത്ത പുതിയ കിണറുവെള്ളം ഞങ്ങടെ വലിയ ചെമ്പുകിണ്ടീല്‍ നിറച്ച് കൈ, വായ, മൂക്ക്, മുഖം, കാല്‍ ക്രമത്തില്‍ നനച്ച്, കാലില്‍ മണ്ണുപറ്റാതെ കോലായില്‍ ചവിട്ടിക്കയറി ബീവാത്തു നിസ്‌കരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ നോക്കിനില്‍ക്കും. (സന്ധ്യക്ക് നാമം ജപിക്കുംമുമ്പ കോലായില്‍ വെള്ളം കുടയാനെടുക്കുന്ന അതേ ചെമ്പുകിണ്ടി) നിസ്‌കാര കുപ്പായവും ചിത്രത്തുന്നലുകളുള്ള തുണിയും ബീവാത്തു ഒപ്പം കൊണ്ടുനടന്നിരുന്നു. ശരീരം മറയാത്ത വേഷത്തിനുമീതെ അവള്‍ വെളുത്ത കുപ്പായമണിഞ്ഞു. ചിത്രകമ്പളം മുന്നില്‍ വിരിച്ച് അതില്‍ മുട്ടുകുത്തി നെറ്റിതൊട്ട് സര്‍വശക്തനോട് പ്രാര്‍ഥിച്ചു. ഞാന്‍ സാക്ഷി.

'ആ തുണീന്റെ പേരെന്താ ബീവാത്തുമ്മാ...? അവള്‍ മിണ്ടിയില്ല. നിസ്‌കരിക്കുമ്പോള്‍ മിണ്ടാന്‍ പാടില്ല.
നിസ്‌കാരം കഴിഞ്ഞു പറഞ്ഞു- മുസല്ലയാണ് കുട്ടിയേ...
അതിമ്മേലെ പടമെന്താ....?
അത് കഅ്ബാശരീഫാണ്* മുത്തേ, എന്റുപ്പാ പോയിട്ടുണ്ടവിടെ....

ഞാന്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ബീവാത്തു കഥകളുടെ കെട്ടഴിച്ചു. മക്കത്തിന്‍േറം മദീനേടേം പോരിശകള്‍, മുത്തുനബിയുടെ* ചരിതങ്ങള്‍, പടച്ചവന്റെ പടപ്പുകള്‍, ഏഴാകാശങ്ങള്‍, മലക്കുകള്‍, ജിന്നുകള്‍, നബിമാര്‍.... കഥകള്‍ അന്തമില്ലാതെ തുടര്‍ന്നു. ബീവാത്തുവിന്റെ കഥകളുടെ രസച്ചരടില്‍ പിടിച്ചുഞാന്‍ ഏഴാകാശങ്ങള്‍ താണ്ടി. സുബര്‍ക്കങ്ങള്‍ ചുറ്റിക്കണ്ടു. മുത്തുനബിക്കൊപ്പം മിഅ്‌റാജ്* പോയിവന്നു. അവിടെ സ്വര്‍ഗീയ തരുണികള്‍ പാട്ടുപാടി, മധു പകര്‍ന്നു, അരുവികളില്‍ പാലും തേനുമൊഴുകി, മലക്കുകള്‍ ചിറകുവീശി പറന്നു. എന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങളില്‍ അതിസുന്ദരനായ യൂസുഫ് നബി വിരുന്നുവന്നു, സുലൈമാന്‍ നബി അത്ഭുതങ്ങള്‍ കാട്ടി, നൂഹ് നബി പെട്ടകം പണിതു, ആദമും ഹവ്വയും ഇണചേര്‍ന്നു. പ്രപഞ്ചങ്ങളായ പ്രഞ്ചങ്ങളെയെല്ലാം നൊടിയിടയില്‍ പടച്ച്, ഭൂമിയെ പച്ചപ്പില്‍ ഒരുക്കൂട്ടി, അതില്‍ മനുഷ്യനു വേണ്ടതെല്ലാം നിറച്ച് സര്‍വശക്തനായ അല്ലാഹു കരുണതൂകി നിന്നു. എല്ലാ അനുഗ്രഹങ്ങളും നല്‍കിയ പടച്ചവനില്‍ നിന്ന് മനുഷ്യനെ അകറ്റി മഹാപാപങ്ങളില്‍ ആഴ്ത്തുന്ന ഇബ്‌ലീസ് എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തി. ഒരുരാത്രി അവന്‍ തീതുപ്പി എന്റെ ഉറക്കറയില്‍ കടന്നു. ഞാന്‍ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്ന് അലറിക്കരഞ്ഞു. 'വേണ്ടാത്തതെല്ലാം കേട്ടു പടിച്ച് പെണ്ണ് തലതിരിഞ്ഞെന്ന്....' അച്ഛന്‍ അമ്മയോട് ക്ഷോഭിച്ചു. പേടിമാറാന്‍ പിറ്റേന്ന് ബീവാത്തു കറുത്ത ചരടോതി അരയില്‍ പൊന്നരഞ്ഞാണത്തില്‍ കൊരുത്തുതന്നു. വെള്ളമോതി ഊതി, കുടിക്കാന്‍ തന്നു. പിന്നെയെന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങളില്‍ ശെയ്ത്താന്‍ വന്നില്ല, പകരം ജിബ്‌രീല്‍ മലക്ക് പറന്നിറങ്ങി, ഇഖ്‌റഅ് ബിസ്മി റബ്ബിക്കല്ലദീ.........

ചില ദിവസങ്ങളില്‍ ബീവാത്തു ബാങ്കു കേട്ടാലും പണി തുടരും. ഇന്ന് നിസ്‌കാരമില്ലേ, ബീവാത്തുമ്മേ...?
'മാസക്കുളിയാ മുത്തേ... നിസ്‌കരിക്കാന്‍ പാടില്ല... കുട്ടി ഈ സമയത്ത് അമ്പലത്തീ കേറാറില്ലല്ലോ. അങ്ങനെതന്നെ നമക്കും'.

ആ ബീവാത്തുവാണിപ്പോള്‍ സമുദായത്തിനു പുറത്തായത്. 'ഭഗവാനേ... ആ പെണ്ണിനെ എല്ലാരുംകൂടി കൊല്ലും...' എന്റെ അമ്മ ആധികൊണ്ടു. 'എന്താമ്മേ...ബീവാത്തൂനെന്ന്' ചോദിച്ച എന്നെ അമ്മ തവികൊണ്ടു തല്ലി. കല്യാണം കഴിയാത്തൊരു പെണ്ണ് ഗര്‍ഭിണിയാവാനും പെറാനും പാടില്ലെന്നുള്ളതൊക്കെ തിരിച്ചറിയാന്‍തക്ക പ്രായം അന്നെനിക്കായിരുന്നു. വയറ്റുകണ്ണിയായ ബീവാത്തുവിനെ മാപ്പിളവീടുകളിലൊന്നും പണിക്കു വിളിക്കാതായി. പാടത്തും പറമ്പിലുമൊന്നും പോവാന്‍ പറ്റാത്തവണ്ണം ഛര്‍ദിയും തലചുറ്റലുമായി അവള്‍ ഗര്‍ഭകാല ക്ഷീണങ്ങളുടെ പിടിയില്‍ വീണു. ഞങ്ങളുടേതടക്കം ചുരുക്കം വീടുകളിലെ അടുക്കളപ്പണി മാത്രമായി ആശ്രയം. പഴയതുപോലെ നെല്ലുകുത്താനോ വെള്ളം കോരാനോ തുണിതിരുമ്പാനോ ആവതില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും എന്റെ അമ്മ അവളെ മുടങ്ങാതെ സഹായത്തിനു വിളിച്ചു. ജീവന്റെ വിത്തിനെ ഉദരത്തിലേക്ക് എറിഞ്ഞവനെക്കുറിച്ച് അവള്‍ ഒരിക്കലും അമ്മയോടു പോലും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. 'എനിക്കു വേണങ്കീ അറിഞ്ഞൊടനെ കളയാരുന്നു ലക്ഷ്മിയമ്മേ, വേണ്ട..ഒരു ജീവനല്ലേ. ഞാനതിനെ കൊല്ലാന്‍ നിക്കില്ല'- തിരസ്‌കൃതയായ പെണ്ണ് അമ്മക്കുമുന്നില്‍ മനസുതുറന്നു.

പെരുമഴ തിമിര്‍ത്തൊരു പാതിരക്കാണ് നോവു തുടങ്ങിയത്. ഉള്ളാട പെണ്ണുങ്ങളാണ് ഓടിച്ചെന്നത്. വയസ്സു തൊണ്ണൂറു കഴിഞ്ഞ ഉള്ളാടത്തി പാറു മണെ്ണണ്ണ വിളക്കിന്റെ ഇത്തിരി വെട്ടത്തില്‍ പേറെടുക്കാനൊരുങ്ങി. കാര്യമറിഞ്ഞ് പോകാനൊരുങ്ങിയ എന്റെ അമ്മയെ അച്ഛന്‍ തടുത്തു. അതു കാര്യമാക്കാതെ അമ്മ എന്നെയുംകൂട്ടി പെരുമഴയില്‍ വാഴയില ചൂടി, ഇടവഴി താണ്ടി കുടിലിലെത്തി. ചോര്‍ന്നെത്തിയ മഴവെള്ളം തളംകെട്ടിയ ചാണകത്തറയില്‍ പെണെ്ണാരുത്തി പുളയുന്നു, ജീവന്റെ അസഹ്യ വേദന. അരികുപിഞ്ഞിയ പുല്‍പ്പായയില്‍ കാലുകള്‍ വിടര്‍ത്തി പുളയുന്നവളെ മിന്നല്‍പിണരിന്റെ തരിവെട്ടത്തില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു. പുല്‍പ്പായകടന്ന് ചാണകത്തറയിലേക്ക് നീളുന്ന ചോരച്ചാലുകള്‍. 'കുട്ടി, അപ്പുറത്തേക്കു പൊക്കോളൂവെന്ന്....' പെണ്ണുങ്ങള്‍ എന്നോടു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

പെയ്‌തൊഴിഞ്ഞിട്ടും മാനത്ത് ബാക്കിവന്ന മഴത്തുള്ളികളെയെല്ലാം ഒരുക്കൂട്ടിയെടുത്ത് കാറ്റ് ഹുങ്കാരത്തോടെ വിശറിയടിച്ചു. ഓലപ്പുരയുടെ മേല്‍ക്കൂര ഉലഞ്ഞ് നനവു പെയ്തു. പൂക്കരയുടെ ഏതൊക്കെയോ കോണുകളില്‍ നായകള്‍ ഓരിയിട്ടു. എനിക്കു വല്ലാതെ തണുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുറത്ത് പൊടുന്നനെ മിന്നലൊന്നു പൂത്തു. വലിയൊരു ഇടിവെട്ടി. ബീവാത്തുവിന്റെ അരക്കെട്ടില്‍ ജീവന്റെ മിന്നല്‍പ്പിണര്‍ തലനീട്ടി. അല്ലാഹുവേ.... ഇടക്കവള്‍ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പിടഞ്ഞു. പ്രസവവേദന മരണവേദനക്കു തുല്യമെന്ന് അമ്മ പറയാറുള്ളത് ഞാനോര്‍ത്തു.

ഓരോ പുതിയ ജീവനു വേണ്ടിയും ഓരോ അമ്മയും മരണത്തിന്റെ വാതില്‍ക്കലെത്തുന്നു. കാമാര്‍ത്തമായൊരു നിമിഷസുഖം മാത്രമാണ് പുരുഷന് പ്രത്യുല്‍പാദനം. നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ കാമത്തിന്റെ കൊഴുത്ത ഊര്‍ജബിന്ദുക്കളെ അവന്‍ ആവേശത്തോടെ പെണ്ണുടലിനുള്ളില്‍ തളിക്കുന്നു. പിന്നെയെല്ലാ ആധികളും വ്യാധികളും വേദനകളും പെണ്ണിനു മാത്രം. അസഹ്യവേദനയുടെ വന്‍കരകളില്‍ പോയി മടങ്ങിയെത്തിയാലേ പെണ്ണ് അമ്മയാവൂ. പ്രകൃതിയുടെ വിചിത്ര നീതി! ഇടക്കെപ്പോഴോ ഞാന്‍ തറയില്‍ കിടന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി. ആ രാത്രി ആപത്തൊന്നുമില്ലാതെ ബീവാത്തു പ്രസവിച്ചു, ആണ്‍ കുഞ്ഞ്. പൊക്കിള്‍കൊടി മുറിച്ച് കുഞ്ഞിനെ കുളിപ്പിച്ച്, മറുപിള്ളയും പോക്കി അമ്മയേം കുഞ്ഞിനേം പുതിയ പായയിലേക്ക് മാറ്റിയിട്ടാണ് പെണ്ണുങ്ങള്‍ പിരിഞ്ഞത്. ഞാനുണര്‍ന്നു നോക്കുമ്പോള്‍ ബീവാത്തുവിനരികില്‍ മയങ്ങുന്നു ചോരക്കുഞ്ഞ്. 'തന്തായാരായാലും കൊച്ചിന് ഏഴഴക്'-പെണ്ണുങ്ങള്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു.

പേറു കഴിഞ്ഞ് നാല്‍പതു തികയുംമുമ്പേ ബീവാത്തു വീണ്ടും വീട്ടു പണിക്കിറങ്ങി. പേറ്റു മരുന്നു കൊടുക്കാനോ പേറ്റു കുളി നടത്താനോ ആരുമുണ്ടായില്ല. ഓരോ പണി സ്ഥലത്തും കുഞ്ഞിനെ അവള്‍ ഒപ്പം ചുമന്നു. ആരുടെയൊക്കെയോ അടുപ്പുകളില്‍ തീയൂതി ബീവാത്തു പുകഞ്ഞു. ഇളംപൈതല്‍ പല അടുക്കളപ്പുറങ്ങളില്‍ ചാഞ്ഞുമയങ്ങി. വീണുകിട്ടുന്ന ചെറിയ ഇടനേരങ്ങളില്‍ കോലായിലേക്കോടി ബീവാത്തു തിടുക്കത്തില്‍ ബ്ലൗസുപൊക്കി കറുത്ത മുലക്കണ്ണുകള്‍ കുഞ്ഞിന്റെ ചുണ്ടില്‍ തിരുകി. ജീവന്റെ ഊര്‍ജമധുരത്തില്‍ ചെറുപൈതല്‍ നാവുനുണഞ്ഞ് മുഖം മുലക്കണ്ണില്‍ ചേര്‍ത്തു കണ്ണടച്ചു രുചിച്ചു. അമ്മ വാല്‍സല്യം ചുരത്തി. എല്ലാ നാഡിഞരമ്പുകളില്‍ നിന്നും അമ്മയുടെ സ്‌നേഹം ഉറവപൊട്ടിയൂറി മുലപ്പാലില്‍ അലിഞ്ഞു, തള്ളയുടെ ജീവകണികകള്‍ പിള്ളക്ക് തേന്‍പോലെ മധുരിച്ചു. പെണ്ണ് അനുഭൂതിയില്‍ കണ്ണുകള്‍ കൂമ്പിയടച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ഒന്നുകില്‍ അരി തിളച്ചു തൂകും, അല്ലെങ്കില്‍ തീയണഞ്ഞ് അടുപ്പു പുകഞ്ഞു പൊങ്ങും. പൊടുന്നനെ ബ്ലൗസു താഴ്ത്തി ബീവാത്തു ഓടുമ്പോള്‍ മധുരം മതിയാവാതെ പൈതല്‍ ചിണുങ്ങും. 'ഇപ്പം വരാടാ കുട്ടാ....മോന്‍ കരയല്ലേ......

ബീവാത്തുവിന്റെ മോന്‍ എന്നോടും അമ്മയോടും വേഗം ഇണങ്ങി. അവനെ കാണാന്‍ അച്ഛനറിയാതെ ഞാന്‍ ഇടനേരങ്ങളില്‍ മാപ്പിള കുടിയിലേക്കോടി. പാളയില്‍ കിടത്തി കുഞ്ഞിനെ ഉമ്മ എണ്ണതേച്ചു കുളിപ്പിക്കുന്നത് ഞാന്‍ നോക്കിനിന്നു. 'ഇവന്‍ വളന്നു വലുതാവുന്ന കാലത്ത് നിന്റെ കഷ്ടപ്പാടൊക്കെ തീരും' എന്ന് എന്റെ അമ്മ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. ബീവാത്തു നിസ്‌കരിക്കാന്‍ പോകുമ്പോള്‍ കാവലിരുന്ന എന്നോട് കുഞ്ഞ് മോണകാട്ടി ചിരിച്ചു.

ബീവാത്തുമ്മ എന്നാ മക്കത്തു പോവുക...?
ഇവന്‍ വലുതാവുമ്പോ കൊണ്ടു പോവും മുത്തേ....
ബീവാത്തുമ്മ മക്കത്തുപോയാ പള്ളിക്കാരു വഴക്കിനു വരൂല്ലേ...?
മക്കത്തു പോവാന്‍ പള്ളിക്കാരുടെ തൊണ വേണ്ട മുത്തേ... പടച്ചോന്‍ തൊണച്ചാ മതി...
മക്കത്തു പോയാ എന്താ കിട്ടുക...?
സുബര്‍ക്കം* കിട്ടും മോളേ...

ബീവാത്തു പിന്നെയും കഥകളുടെ കെട്ടഴിച്ചു. മരിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ നമ്മെ കുഴിയിലിറക്കി മണ്ണിട്ട് ഉറ്റവരെല്ലാം മടങ്ങും. പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍ ഖബറില്‍ നിന്ന് ഏഴടി നടന്നകലുമ്പോള്‍, മരിച്ചവനെ ചോദ്യംചെയ്യാന്‍ പടച്ചോന്റെ മലക്കുകള്‍ വരും. നല്ലതു ചെയ്ത് അല്ലാഹുവിന് നിരക്കുന്നപോലെ ജീവിച്ചോരുടെ ഖബറുകള്‍ അപ്പോള്‍ പൂന്തോട്ടം പോലെ വിശാലമാകും. അവര്‍ മുന്‍കര്‍, നക്കീര്‍ മലക്കുകളുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ചിരിച്ചോണ്ട് മറുപടി പറയും. പാപികളുടെ ഖബറുകള്‍ ഞെരുങ്ങും. ഞെരുക്കത്തില്‍ മഹാപാപികളുടെ അസ്തികള്‍ കോര്‍ത്തുപൊട്ടും. ആരും രക്ഷിക്കാന്‍ ഉണ്ടാവില്ല.

ബീവാത്തു പാപിയല്ലേ....? ചോദിക്കാന്‍ പാടില്ലാത്തതാണ്. കൗമാരത്തിന്റെ അവിവേകത്തില്‍ ചോദിച്ചുപോയി.
പൊടുന്നനെ അവള്‍ നിശബ്ദയായി. കണ്ണുകള്‍ നൊടിയിടയില്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി. കറുത്ത കവിളില്‍ നിറമില്ലാത്ത കണ്ണീര്‍ച്ചാല്‍.

'ആണു മുത്തേ... പാപി... കാര്യം കഴിഞ്ഞാ കയ്യൊഴിയൂന്ന് അറിയാരുന്നിട്ടും ആണൊരുത്തന് കൂട്ടുകെടന്നു. മഹാപാപം... ഒരുത്തന് മാത്രം. അവന്‍ തന്നതിനെ കൊല്ലാതെ പെറ്റു വളര്‍ത്തി. കാര്യം കഴിഞ്ഞപ്പോ അവന്‍ കയ്യൊഴിഞ്ഞു പോയിട്ടും ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എനിക്ക് സങ്കടോമില്ല. ഈ കുഞ്ഞൂടെ ഇല്ലാരുന്നേ ഞാന്‍ പിന്നെന്തിനാ ജീവിക്കുന്നേ? എനിക്കൊരു കൂട്ടു വേണമാരുന്നു. അതോണ്ടാരിക്കും കൂടെക്കെടക്കാന്‍ രഹസ്യമായിട്ട് തഞ്ചംപറ്റി വന്നപ്പോ ബീവാത്തു സമ്മതിച്ചേ. മോളു വിശ്വസിക്കണം, ബീവാത്തു വഴിപെഴച്ചു നടന്നിട്ടില്ല. ഒരുത്തനു മാത്രമേ മനസ്സും ദേഹോം കൊടുത്തിട്ടൊള്ളൂ. അതാരുമറിഞ്ഞിട്ടില്ലേലും... മോളു പറ, പടച്ചോന്‍ ബീവാത്തൂനേ ശിക്ഷിക്കോ.....?
അവളുടെ വാക്കുകള്‍ മുറിഞ്ഞു. ഞാന്‍ അമ്പരന്നു നിന്നു.

വാക്കുകള്‍ ചിലനേരം വാളുപോലെ മുറിപ്പെടുത്തുന്നു. അവള്‍ പറഞ്ഞത് നേരായിരിക്കണം. ബീവാത്തുവിനൊപ്പം കിടക്കാന്‍ കൊതിച്ച ചട്ടമ്പികളൊരുപാടുണ്ടായിരുന്നു നാട്ടില്‍. മുഖസൗന്ദര്യം ഏറെയൊന്നുമില്ലെങ്കിലും കടഞ്ഞെടുത്തൊരു ശരീരമുണ്ടായിരുന്നു പെണ്ണിന്. ആ ഉടലില്‍ പുരുഷകാമത്തിന്റെ ആര്‍ത്തികള്‍ കാട്ടാന്‍ കഴിയാതെപോയ പൂക്കരയിലെ ഓരോ ചട്ടമ്പിയും, അവളെ പറ്റിച്ച് വയറ്റിലുണ്ടാക്കി പോയ അജ്ഞാതനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുചിരിച്ച് പകതീര്‍ത്തു. കറ്റച്ചുമടുമായി നടവഴി താണ്ടുന്ന ബീവാത്തുവിന്റെ നിറഞ്ഞ മുലകളെയും കുലുങ്ങുന്ന ചന്തിയെയും കുഴിഞ്ഞ പുക്കിളിനെയും നോക്കി, അടക്കത്തില്‍ അശ്ലീലം പറഞ്ഞ് ആണ്‍കൂട്ടം അരമതിലിലിരുന്നു. ഒറ്റ ബന്ധം കൊണ്ടു വേശ്യയാക്കപ്പെട്ട പെണ്ണ്! ചില ആണുങ്ങളെ ബീവാത്തു ആട്ടിപ്പായിച്ചതിനു ഞാന്‍തന്നെ ദൃക്‌സാക്ഷിയായിരുന്നു. പകലുറങ്ങുമ്പോഴും തലച്ചുവട്ടില്‍ മറക്കാതെ കാത്തുവെച്ചിരുന്നു അവള്‍, മൂര്‍ച്ചകൂട്ടിയ വെട്ടുകത്തിയൊന്ന്.

പൂക്കരയുടെ ഇടവഴികളില്‍ കാലം കുതിച്ചുപാഞ്ഞു. അഞ്ചു വയസ്സുവരെ മുലകുടിച്ച ബീവാത്തൂന്റെ മോന്‍ വളര്‍ന്ന് വലുതായി ഒറ്റക്ക് സൈക്കിളോടിച്ച് നാട്ടിടവഴി പായുന്നത് കണ്ടശേഷമാണ്, ഞാന്‍ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് മറുനാട്ടിലെത്തിയത്. പിന്നീടൊരിക്കല്‍ അമ്മ വന്നപ്പോള്‍ പറഞ്ഞു, 'ബീവാത്തൂന്റെ ചെക്കന്‍ മഹാ പെഴ. പള്ളിക്കൂടത്തീ പോക്കു നിര്‍ത്തി. ഇപ്പോ കള്ളും കഞ്ചാവുമായി നടക്കുന്നു'.

ഈശ്വരാ, കാലം അമ്മമാരെ വീണ്ടും വീണ്ടും കണ്ണീരു കുടിപ്പിക്കുന്നു. അമ്മയുടെ കരള്‍ പറിച്ചെടുത്ത് മക്കള്‍ മറുകരകളിലേക്ക് പായുന്നു. തലമുറകളുടെ വിള്ളല്‍.

കഴിഞ്ഞ ഓണത്തിന് കെട്ടിയവനും പിള്ളേരുമായി ഓടിപ്പിടിച്ച് നാട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ ചെറിയമ്മയാണ് പറഞ്ഞത്. 'നീ പോകുന്നേനു മുമ്പേ ബീവാത്തൂനേ ഒന്നു പോയി കാണണം. പാവം ആരോരുമില്ല. ആവതില്ല.... പട്ടിണിയാ...ചെറുക്കനൊരുത്തനൊള്ളത് പെണ്ണു കെട്ടിയേപ്പിന്നേ തള്ളേ വേണ്ട. ഇപ്പോ അവന്‍ കെട്ടിയോളേംകൂട്ടി വേറെയാ താമസം. തള്ളേ അടിച്ചെറക്കി.... നെന്റെ അമ്മ മരിച്ചേപിന്നെ ബീവാത്തു ഇവിടങ്ങനെ വരാറില്ല...കഴിഞ്ഞാഴ്ച ഞാന്‍ കൊറച്ച് അരി കൊണ്ടു കൊടുത്തു. വെച്ചു തിന്നാനൊന്നും വയ്യാതായി....

ഭര്‍ത്താവിന്റെ ജോലിത്തിരക്ക്, മക്കളുടെ പഠിത്തം, ജീവിതത്തിന്റെ അനിവാര്യ തിരക്കുകളുടെ വീര്‍പ്പുമുട്ടലില്‍ മൂന്നാം നാള്‍ മറുനാട്ടിലേക്ക് മടക്കം. ബീവാത്തുവിനെ കണ്ടില്ല.

വീണ്ടും കഴിഞ്ഞയാഴ്ച നാട്ടിലേക്ക്. പോകുമ്പോഴേ കരുതി, ഇത്തവണയെങ്കിലും ബീവാത്തൂനെ കാണണം. ചെന്നു കയറിയപാടേ ചെറിയമ്മ പറഞ്ഞു, 'ബീവാത്തു മരിച്ചു. ഇന്നലെ രാത്രിയാന്നു തോന്നുന്നു. കൊറച്ചു നേരത്തെയാണ് എല്ലാരും അറിഞ്ഞത്...'

ബാഗ് കോലായിലിട്ട് ഇടവഴിയോടി. വര്‍ഷങ്ങളുടെ ജരാനരകളില്‍ നിലംപൊത്താറായ കുടില്‍. കുതിര്‍ന്ന ചുമരുകള്‍. കരിയില മൂടിയ മുറ്റം. ചെറിയൊരു ആള്‍ക്കൂട്ടം. പുലര്‍ച്ചെ നാട് വാര്‍ത്തയറിഞ്ഞ് തുടങ്ങുന്നേയുള്ളൂ. തിക്കിക്കയറി നോക്കി. നരച്ച നിസ്‌കാരപ്പടം. അതില്‍ കഅ്ബയുടെ പിഞ്ഞിത്തുടങ്ങിയ മുദ്ര. വെളുത്ത നിസ്‌കാര കുപ്പായത്തില്‍ ബീവാത്തു കുമ്പിട്ടുകിടക്കുന്നു. 'നിസ്‌കാരത്തിനെടേലാ മരണം, സ്വര്‍ഗം കിട്ടും....' ആരോ അടക്കം പറഞ്ഞു. കടവായില്‍നിന്ന് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ഒരുതുള്ളി ചോരയിലേക്ക് മണ്‍ചുമരില്‍ നിന്ന് ഒരായിരം ഉറുമ്പുകളുടെ പടയോട്ടം. ദൈവമേ, ഇതു കാണാനായി മറുനാട്ടില്‍നിന്ന് എന്നെ നീ എന്തിനിവിടെ പുലരിയില്‍ എത്തിച്ചു?

എനിക്ക് ഒരുപാട് മധുര അവല്‍ വാരിത്തന്ന ബീവാത്തുവിന്റെ കൈകള്‍ നന്നേ ശോഷിച്ചിരുന്നു. ഉണങ്ങിയ ദേഹത്ത് എല്ലുകള്‍മാത്രം തെളിഞ്ഞുനിന്നു. ഒരുവേള അവ തൊലിതുളച്ച് പുറത്തുവന്നേക്കുമെന്ന് തോന്നിച്ചു. വലതുകയ്യില്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ച തസ്ബീഹ് മാലയുടെ 33 വെളുത്ത മുത്തുകള്‍ മങ്ങിയവെട്ടത്തില്‍ വജ്രംപോലെ തിളങ്ങി. തുറന്നുവെച്ചൊരു മുസ്ഹാഫ് നമസ്‌കാര കമ്പളത്തിന്റെ തലക്കല്‍ അനാഥമായിരുന്നു.

കാലം മനുഷ്യന്റെ വിലക്കുകളെ അലിയിച്ചു കളയുന്നു. പണ്ട് പിഴച്ചപെറ്റവളുടെ മയ്യിത്ത് മാപ്പിളപെണ്ണുങ്ങള്‍ തന്നെ മറകെട്ടി കുളിപ്പിച്ചു. വെള്ളത്തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ് കിടത്തി. സന്ദര്‍ശകരെ വെള്ളപ്പടം* മാറ്റി മയ്യിത്തിന്റെ മുഖം കാട്ടാന്‍ പെണ്ണുങ്ങള്‍ ഊഴംവെച്ച് കാത്തിരുന്നു. മദ്യലഹരിയില്‍ എങ്ങുനിന്നോ പാഞ്ഞുവന്ന മകന്‍ നാടകീയമായി അലമുറയിട്ടപ്പോള്‍ പള്ളിക്കമ്മിറ്റിയിലെ മുതിര്‍ന്നവര്‍ ഇടപെട്ട് അവനെ പിടിച്ചുമാറ്റി. പണ്ട് ഒരുപാട് അടുക്കളകോലായകളില്‍ അമ്മ ജീവനൂട്ടി വളര്‍ത്തിയ മകന്‍. ലഹരിയില്‍ അവന്റെ ചുവടുകള്‍ നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ വട്ടംവെക്കുന്നു.

ശാന്തയായി ഉറങ്ങുന്ന ബീവാത്തുവിനു ചുറ്റുമിരുന്ന് ഓത്തുപള്ളീലെ പിള്ളേര്‍ യാസീന്‍* ഓതി. ' യാസീന്‍, വല്‍ ഖുര്‍ആനില്‍ ഹഖീം......*' മരണത്തിന്റെ വെള്ളയങ്കിയില്‍ അത്തറു തുള്ളികള്‍ വീണു. ഒരു ജീവിതം മുഴുവന്‍ പുകഞ്ഞുനീറിയ പെണെ്ണാരുത്തിയുടെ തലക്കല്‍ സുഗന്ധ തിരികള്‍ പുകഞ്ഞു. അസറിനുശേഷം* മയ്യിത്ത് പള്ളിപ്പറമ്പിലേക്കെടുത്തു. കാലും തലയും മറച്ചു കെട്ടിയ പുതിയ വെള്ളത്തുണിക്കഷണങ്ങളില്‍ പഞ്ഞിപോലെ ഭാരം കുറഞ്ഞ ബീവാത്തു കിടന്നു.
ലാ ഇലാഹ ഇല്ലല്ലാ... ലാ ഇലാഹ ഇല്ലല്ല.*......പുരുഷാരം കൂട്ടമായി മൊഴിഞ്ഞു.
അവസാനത്തെ യാത്ര. പരമകാരുണികാ, എല്ലാ ജീവിതവ്യഥകളും ഇതാ തീരുന്നു. ഈലോക സങ്കടങ്ങളുടെ കെട്ടുകളെല്ലാം അഴിച്ചെറിഞ്ഞ് ഇനി ഞാന്‍ നിന്നിലേക്കു വരികയാണ്. പടച്ചവനേ, പ്രപഞ്ചങ്ങളെല്ലാം നിന്റെ വിരല്‍തുമ്പിലാണല്ലോ. കേവലവ്യഥകളുടെ ഭൂമി എനിക്കു മടുത്തിരിക്കുന്നു. ഇനി നിന്റെ പൂങ്കാവനത്തില്‍ ആധികളില്ലാത്ത വിശ്രമം....

മയ്യത്ത് നിസ്‌കരിച്ച്, കയറുകെട്ടി കുഴിയിലേക്കിറക്കി. മയ്യത്തിനു മേല്‍ പലകകള്‍* നിരന്നു, പിടിമണ്ണിട്ടു. കുഴിവെട്ടുകാര്‍ നൊടിയിടയില്‍ കുഴിമൂടി. ദുആ ചെയ്ത് ഉസ്താദും സംഘവും പിരിഞ്ഞു. 'നാളെ ജന്നാത്തുല്‍ ഫിര്‍ദൗസില്‍ കാണാം. അന്നു നമ്മളെ പരമകാരുണികന്‍ അവിടെ ഒന്നിച്ചു കൂട്ടട്ടേ.. ആമേന്‍'...

ജനം തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ചുവടുകള്‍, ഒന്ന്... രണ്ട്... മൂന്ന്.................ഏഴ്........

ദൂരെ ഞാന്‍ നോക്കിനിന്നു. സന്ധ്യയുടെ മൂടലിലും എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം. മലക്കുകള്‍ ബീവാത്തുവിന്റെ ഖബറിനുമേല്‍, പച്ചമണ്ണില്‍ നിഴല്‍പോലെ. അവര്‍ അതാ ഖബറിനുള്ളിലേക്ക്.... സര്‍വശക്തനായ അല്ലാഹുവേ, പാപ പുണ്യങ്ങളുടെ നാഥാ, ബീവാത്തുവിന്റെ ഖബറിനെ നീ പൂന്തോപ്പുപോലെ വിശാലമാക്കണേ... സുബര്‍ക്കത്തില്‍ നീ മാലാഖമാര്‍ക്കു നടുവില്‍ അവരെയിരുത്തേണമേ....

പൂക്കരക്കുമേല്‍ ഇരുട്ടു പുതപ്പു വിരിച്ചു. മാനത്ത് ഒരൊറ്റ നക്ഷത്രം. ഖബറിലെ പച്ചമണ്ണിനു മേല്‍ രാത്രിയുടെ കറുത്തവസ്ത്രം. അവിടെ ഒരു നേരിയ വെളിച്ചം, തണുത്ത വായുവില്‍ ബീവാത്തുവിന്റെ ഖബറില്‍നിന്ന് പൂന്തോപ്പിന്റെ സൗരഭ്യം....ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു.





>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(കടപ്പാട്: ഇസ്‌ലാം മത വിശ്വാസം സംബന്ധിച്ച അറിവില്ലായ്മ മൂലം ഈ അനുഭവം എഴുതാന്‍ മടിച്ചുനിന്ന എന്നെ ചെവിക്കു കിഴുക്കിയെഴുതിച്ച്, പിന്നെ ക്ഷമാപൂര്‍വം വായിച്ച് അബദ്ധങ്ങള്‍ തിരുത്തിതന്ന പ്രിയ കുവൈത്ത് കൂട്ടുകാരി ജുവൈരിയക്കും അവളുടെ പുത്യാപ്ല അബ്ദുസലാമിനും.)
(അടിക്കുറിപ്പുകള്‍: സുബഹി: മുസ്‌ലിംകളുടെ പ്രഭാത പ്രാര്‍ഥന> മക്ക: A city in Saudi Arabia, and the holiest meeting site in Islam, closely followed by Medina. > കഅ്ബ: A cube shaped building in Mecca, Saudi Arabia, and is the most sacred site in Islam.> ഹാജി: മക്കയില്‍ പോയി വിശുദ്ധ ഹജ്ജ് കര്‍മം നിര്‍വഹിച്ചയാള്‍> റമദാന്‍: ഇസ്‌ലാമിലെ പുണ്യമാസം, നോമ്പു കാലം> തറാവീഹ്: റമദാന്‍ മാസത്തിലെ പ്രത്യേക രാത്രി നമസ്‌കാരം> ദുആ: പ്രാര്‍ഥന> മയ്യത്തുതുണി: പുതിയ തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞാണ് മുസ്‌ലിംകള്‍ മൃതദേഹം സംസ്‌കരിക്കുക> മയ്യത്ത്: മൃതദേഹം> ബാങ്കുവിളി: പ്രാര്‍ഥനക്കുള്ള ഉച്ചത്തിലുള്ള അറിയിപ്പ്> മുസല്ല: നമസ്‌കാര സമയത്ത് വിരിക്കുന്ന മനോഹരമായ തുണി> മുത്തുനബി: അന്ത്യ പ്രവാചകനായ മുഹമ്മദു നബി> മലക്കുകള്‍: ദൈവത്തിന്റെ മാലാഖമാര്‍> ജിന്നുകള്‍: മനുഷ്യരെപ്പോലെ മറ്റൊരുതരം ദൈവ സൃഷ്ടികള്‍. മനുഷ്യനില്ലാത്ത പല കഴിവുകളും ഉള്ളവര്‍. > യൂസുഫ്, സുലൈമാന്‍, നൂഹ്: ദൈവം അയച്ച പ്രവാചകന്‍മാര്‍> ആദം, ഹവ്വ: ദൈവം ആദ്യം സൃഷ്ടിച്ച മനുഷ്യര്‍> ഇബ്‌ലീസ്, ശൈത്താന്‍: പിശാച്> മുന്‍കര്‍, നക്കീര്‍: മനുഷ്യന്‍ മരിച്ചുകഴിയുമ്പോള്‍ ഖബറില്‍ ചോദ്യംചെയ്യാനെത്തുന്ന മാലാഖമാര്‍> സുബര്‍ക്കം: സ്വര്‍ഗം> സുജൂദ്: നമസ്‌കാര സമയത്ത് മുട്ടുകുത്തി നെറ്റി തറയില്‍ തൊട്ട് പ്രാര്‍ഥിക്കുന്ന അവസ്ഥ> തസ്ബീഹ് മാല: നമസ്‌കാര ശേഷമുള്ള ലഘു പ്രാര്‍ഥനയുടെ എണ്ണം തെറ്റാതിരിക്കാനുള്ള മാല. ഓരോ മാലയിലും 33 മുത്തുകള്‍ ഉണ്ടാവും.> യാസീന്‍: വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനിലെ ഒരധ്യായം.> യാസീന്‍ വല്‍ ഖുര്‍ആനില്‍ ഹഖീം..: വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനിലെ യാസീന്‍ എന്ന അധ്യായത്തിന്റെ തുടക്കം.> മുസ്ഹഫ്: പുസ്തകം, ഖുര്‍ആന്‍ > അസര്‍: സായാഹ്‌ന നമസ്‌കാരം> പലകകള്‍: മൃതദേഹത്തില്‍ മണ്ണു വീഴാത്തവണ്ണം പലക നിരത്തിയാണ് മുസ്‌ലിംകളുടെ സംസ്‌കാരം> ലാ ഇലാഹ ഇല്ലല്ലാ: ആരാധനക്ക് അര്‍ഹന്‍ അല്ലാഹുവല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ല. ഇസ്‌ലാമിന്റെ അടിസ്ഥാന വിശ്വാസ പ്രമാണങ്ങളിലൊന്ന്. > ജന്നാത്തുല്‍ ഫിര്‍ദൗസ്: സ്വര്‍ഗത്തിലെ പൂന്തോപ്പ്, സത്യവിശ്വാസികളെ അല്ലാഹു അവിടെ ഒന്നിച്ചുകൂട്ടുമെന്ന് വിശ്വാസം. > സുബര്‍ക്കം: സ്വര്‍ഗം.> മിഅ്‌റാജ്: മുഹമ്മദ് നബി സ്വര്‍ഗത്തിലേക്കു നടത്തിയ അത്ഭുത രാത്രി യാത്ര.> വെള്ളപ്പടം: മുസ്‌ലിംകള്‍ മൃതദേഹത്തിന്റെ മുഖം തുറന്നിടാറില്ല. ഓരോ സന്ദര്‍ശകന്‍ എത്തുമ്പോഴും മുഖപടം മാറ്റി കാട്ടുകയാണ് പതിവ്.)

ആനി മരിയ ജോസഫ്

'ഇതിലെവനാടീ നല്ല ചരക്ക്...?'
മൂന്നു സുന്ദരന്‍മാരുടെ മൂന്നു ഭാവത്തിലുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ എനിക്കു മുമ്പിലേക്ക് നീക്കിയിട്ടുകൊണ്ട് ആനി മരിയ ജോസഫ് ചോദിച്ചു. വഴവഴുത്തൊരു പാമ്പ് പൊടുന്നനെ നഗ്നമായ ഉടലില്‍ വീണാലെന്നവണ്ണം ഞാന്‍ ഞെട്ടി. മൂന്നു ചിത്രങ്ങളിലും നായകനോടിഴുകിച്ചേര്‍ന്ന് ആനി മരിയ ജോസഫ് ഉണ്ടായിരുന്നു, വിടര്‍ന്ന ചിരിയോടെ. ആണ്‍ബോധത്തിന്റെ നിഘണ്ടുവില്‍ ഉടല്‍ഭംഗിയുള്ള പെണ്ണിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന സവിശേഷപദമായ 'ചരക്ക്' തിരിച്ചും പ്രയോഗിക്കപ്പെടുമെന്നതായിരുന്നു എന്റെ അമ്പരപ്പിന്റെ മറ്റൊരു കാരണം. ഭാഷയുടെ വിചിത്രമായ ഈ ലിംഗനീതിയുടെ സാധ്യത അന്നുവരെ ഞാന്‍ ആലോചിച്ചിരുന്നില്ല.

'മൂന്ന് അവന്‍മാര്‍ക്കും എന്നോട് സ്വര്‍ഗീയ പ്രണയം. കെട്ടിപ്പിടിച്ചും ഉമ്മവെച്ചും വാങ്ങിത്തന്നും പ്രണയം കാണിക്കുന്നു. ഏതവനെ വേണം സ്വീകരിക്കേണ്ടത്, നീ പറ'^ ബാഗ് മേശമേല്‍ എറിഞ്ഞ്  ഹോസ്റ്റല്‍മുറിയിലെ ബാത്ത്റൂമിനുള്ളിലേക്ക് നടക്കവെ മരിയ ചോദിച്ചു.

 പൊടുന്നനെ തെളിഞ്ഞൊരു അശ്ലീലദൃശ്യം കാണുന്ന അമ്പരപ്പോടെ ഞാന്‍ ചിത്രങ്ങളിലേക്ക് മാറിമാറി നോക്കി നില്‍ക്കവെ പ്രാര്‍ഥനക്കു മണിമുഴങ്ങി.  പെണ്‍ഹോസ്റ്റലിലെ അനവധി മുറികള്‍ തുറക്കപ്പെടുകയും നിശാവസ്ത്രം ധരിച്ച കൌമാരക്കാരികള്‍ പ്രാര്‍ഥനാഹാളിലേക്കു ധൃതിപ്പെട്ട് നീങ്ങി ക്രൂശിതരൂപത്തിനു മുന്നില്‍, കന്യാസ്ത്രീകളെ പിന്‍പറ്റി മുട്ടുകുത്തുകയും ചെയ്തു. കോളജിന്റെ പെണ്‍ഹോസ്റ്റലിലെ സന്ധ്യകള്‍ അപ്രകാരം പ്രാര്‍ഥനാഭരിതമാകുമ്പോള്‍ അന്യമതസ്ഥരായ എന്നെപ്പോലെ ചിലര്‍ മുറികളില്‍ അടച്ചിരിക്കലായിരുന്നു പതിവ്. ഇന്നെന്തോ, വല്ലാത്തൊരു ഭയത്തോടെ ഞാന്‍ പ്രാര്‍ഥനാ മുറിയിലേക്ക് ധൃതിപ്പെട്ട് ഓടുകയും കര്‍ത്താവിനുമുന്നില്‍ മുട്ടുകുത്തുകയും ചെയ്തു. സദാചാര വേലികളെ പെണ്ണ് ലംഘിക്കുന്നതിനെ അത്രമേല്‍ ഞെട്ടലോടെയേ എനിക്കു കാണാനാവുമായിരുന്നുള്ളൂ. കാരണം പെണ്ണിന്റെ സകലനിയമങ്ങളുടെയും താക്കോല്‍ അവളുടെ ഉടലാണെന്ന് ആരൊക്കെയോ എന്നേ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു.

പ്രാര്‍ഥന കഴിഞ്ഞ്, മുറിയിലെത്തി ചാരിയ വാതില്‍ തുറക്കുമ്പോള്‍ ആനി മരിയ ജോസഫ് പിന്തിരിഞ്ഞുനിന്ന് ബ്രായുടെ ഹുക്ക് അഴിക്കുകയായിരുന്നു. അര്‍ധനഗ്നമായ അവളുടെ ഉടലില്‍ ഉടക്കിയ കണ്ണുകള്‍ മനപൂര്‍വം പിന്‍വലിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന്‍ സദാചാരവാദിയുടെ വേഷമണിഞ്ഞു.
'ഛെ! നാണമില്ലേ നിനക്ക്, വാതില്‍ കൊളുത്തിട്ടൂടെ'
എന്തിന്, നീയല്ലാതെ ആരാ ഈ മുറിയില്‍ വരാന്‍...?
ആകുലതകളോടെ കട്ടിലിലേക്കു ഞാന്‍ ചരിയവെ, അവള്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
'എന്താടീ നീ പറയാത്തെ... ഏതവനാ സൂപ്പര്‍.....?

ജന്തുശാസ്ത്ര ബിരുദമോഹവുമായി നഗരകലാലയ ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയില്‍ അഭയംതേടിയ ആദ്യനാളില്‍ എനിക്കുകിട്ടിയ കൂട്ടായിരുന്നു മരിയ. സിനിമയിലെ ഫ്ലാഷ്ബാക്ക് പോലെ, ദീര്‍ഘമായൊരു ഭൂതകാലമൊന്നും തനിക്കില്ലെന്ന് പരിചയത്തിന്റെ ആദ്യ ആഴ്ചയില്‍തന്നെ അവള്‍ എന്നോടു പറഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ പപ്പ നഗരത്തിലെ അറിയപ്പെടുന്ന അഭിഭാഷകനായിരുന്നു. നഗരത്തിലെ ചടങ്ങുകളില്‍ നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന പാതി രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍ കൂടിയായ അയാളുടെ ചിത്രങ്ങള്‍ മിക്ക ദിവസവും പത്രങ്ങളുടെ പ്രാദേശിക പേജുകളില്‍ വരാറുണ്ടായിരുന്നു. അവ കാട്ടിതന്ന് അവള്‍, എനിക്ക് മനസിലാവാത്ത തമാശകള്‍ പറഞ്ഞുചിരിച്ചു. ആ സമ്പന്ന വക്കീലിന്റെ ദത്തുപുത്രിയാണ് ആനി മരിയ ജോസഫ് എന്ന് ചില കൂട്ടുകാരികള്‍ പറഞ്ഞുതന്നിരുന്നെങ്കിലും അതേക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും അവളോട് ചോദിച്ചിരുന്നില്ല. അവള്‍ പറഞ്ഞതുമില്ല.

മരിയയുടെ പേഴ്സ് നിറയെ എപ്പോഴും അമ്പതിന്റേയും നൂറിന്റേയും നോട്ടുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. 1990 കള്‍ ആയിരുന്നു കാലം. കൂലിപ്പണിക്കാരുടെ ഗ്രാമത്തില്‍നിന്ന് നഗരകവാടത്തിലെത്തിയ എനിക്ക് നൂറിന്റെ നോട്ടുകള്‍ തന്നെ അത്ഭുതമായിരുന്നു. എന്റെ കൂട്ടുകാരി, വലിയൊരു സമ്പന്നയാണെന്ന് ഞാന്‍ ഊഹിച്ചു. അവളുടെ മമ്മിയെക്കുറിച്ച് മരിയ അധികമൊന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവള്‍ക്കു മമ്മിയെന്നു വിളിക്കാന്‍ ആരോ ഉണ്ടെന്നുമാത്രം ഞാന്‍ മനസിലാക്കി.

എനിക്ക്  പിടികിട്ടാത്ത ഒന്ന്, അവള്‍ക്ക്  ആ പപ്പയോടും മമ്മിയോടും എന്തുവികാരമായിരുന്നു എന്നതാണ്. സ്നേഹമോ പുച്ഛമോ പരിഹാസമോ പകയോ വെറുപ്പോ? അവളത് ഒരിക്കലും  കാര്യകാരണസഹിതം വിശദീകരിച്ചില്ല. എന്തും ശാസ്ത്രീയമായി സമര്‍ഥിച്ചാല്‍ മാത്രം മനസിലാവുന്ന വെറുമൊരു ശാസ്ത്ര വിദ്യാര്‍ഥിയായിരുന്നു അക്കാലത്ത് ഞാന്‍. ഡിസക്ഷന്‍ മേശയില്‍ പിടയുന്ന തവളയുടെ ആന്തരികാവയവങ്ങള്‍ സൂചിമുനയില്‍ കുത്തിയെടുത്തു വിശദീകരിക്കുംപോലെ,  ജീവിതത്തിന്റുെം മനസിന്റെയും  'ക്രോസ്സെക്ഷന്‍' എടുക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് അതിനും എത്രയോ ശേഷമാണ് ഞാന്‍ പഠിച്ചത്.

ജീവിതത്തിന്റെ ഏതോ നിമിഷത്തില്‍ ആനി മരിയ ജോസഫ് എന്ന എന്റെ കൂട്ടുകാരി, എല്ലാ സ്നേഹങ്ങളും വെറും അഭിനയങ്ങളാണെന്നും ഒന്നില്‍നിന്ന് ഒന്നിലേക്ക് പാറി അനുഭവിക്കാനുള്ള വെറുമൊരു തമാശക്കളിയാണ് ബന്ധങ്ങളെന്നും പഠിച്ചുപോയിരുന്നു. ആവുമ്പോലൊക്കെ ഞാനവളെ തിരുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചു. പൊട്ടിച്ചിരികളോടെ അവളെന്റെ ഉപദേശങ്ങളെ കുടഞ്ഞുകളഞ്ഞു. ഓരോ ദിവസവും ക്ലാസ്മുറികള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചവള്‍ ബൈക്കില്‍ ഉല്ലാസയാത്രകള്‍പോയി. ബൈക്കുകളും അതോടിക്കുന്നയാളും ജന്തുശാസ്ത്രത്തിലെ 'ലൈഫ് സൈക്കിള്‍' പോലെ മാറിവന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

'ഹോ..ഒരഭിപ്രായം ചോദിച്ചപ്പോ അവടെ ജാഡ...നീ പറയണ്ട, ഞാന്‍ കണ്ടുപിടിച്ചോളാം......'
റോസ്നിറത്തിലുള്ള പാന്റീസ് മാത്രം ധരിച്ച് മരിയ എനിക്കുമുന്നില്‍ നിന്നു. തിളങ്ങുന്നൊരു സ്വര്‍ണ അരഞ്ഞാണത്തിന്റെ അടരുകള്‍ അവളുടെ അടിവസ്ത്രത്തിന്റെ അരികിലൂടെ പുറത്തുകാണാമായിരുന്നു. വലിയ ചന്ദനനിറമുള്ള മാറിടങ്ങള്‍ എന്നില്‍ അസൂയയുണര്‍ത്തി.
'നാണമില്ലേ പെണ്ണേ, പോയി ഉടുപ്പിട്ടിട്ട് കാര്യംപറ... ' ഞാന്‍ തലയിണയില്‍ മുഖം മറച്ചു.

കൂട്ടുകാരികള്‍ക്കുമുന്നില്‍ നഗ്നരായിനിന്ന് പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഹോസ്റ്റല്‍മുറികളില്‍ വസ്ത്രം മാറാറുണ്ടോ എന്ന് ഏറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം ഒരു പുരുഷസുഹൃത്ത് അതിയായ ജിജ്ഞാസയോടെ എന്നോട് സ്വകാര്യം തിരക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മരിയയെ ഓര്‍ത്തുപോയി. അവനോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞത്, 'ഇല്ല. ചിലപ്പോള്‍ ബ്ലൌസോ മറ്റോ മാറ്റിയെന്നു വരാം. ഭൂരിപക്ഷം സ്ത്രീകളും ശരീരത്തിന്റെ പരസ്യപ്രദര്‍ശനം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവരല്ല' എന്നായിരുന്നു. അതായിരുന്നു, എന്റെ അനുഭവം. മുറിയില്‍ മരിയ മാത്രമുള്ളപ്പോഴും ഞാന്‍ ബാത്ത്റൂമിന്റെ ഏകാന്തതയില്‍ മാത്രമേ വസ്ത്രം മാറ്റിയിരുന്നുള്ളൂ. ആ ഹോസ്റ്റലില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടവരെല്ലാം അങ്ങനെയായിരുന്നു. സ്വവര്‍ഗരതിയുടെ കഥകള്‍ ഒഴുകിനടന്ന ഹോസ്റ്റലുകളില്‍ താമസിച്ച കാലത്തുപോലും മുറിയില്‍ കൂട്ടുകാരികള്‍ക്കു മുന്നില്‍ നഗ്നതയുടെ പൂര്‍ണത പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുന്ന പെണ്‍കുട്ടികളെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. ഒരുവേള, അതെന്റെ അനുഭവങ്ങളുടെ പരിമിതിയാവാം. എന്നാലും മലയാളി പെണ്ണിന്റെ സദാചാര സംഹിതകള്‍ ഇപ്പോഴും അത്രമേലൊന്നും മാറിയിട്ടില്ലെന്ന് എനിക്കു തോന്നുന്നു.

പക്ഷേ, മരിയ പരിചയപ്പെട്ട് ഒരാഴ്ചക്കുള്ളില്‍ എനിക്കു മുന്നില്‍ നിന്ന് കൂസലില്ലാതെ വസ്ത്രം മാറാന്‍ തുടങ്ങി. ഉടയാടകളൊന്നായി അഴിച്ച് അലക്ഷ്യമായി സ്വന്തം കിടക്കയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ചിത്രത്തുന്നലുകളുള്ള വിലയേറിയ ബ്രേസിയറും ഇളം നിറമുള്ള പാന്റീസും ധരിച്ച് അവള്‍ എനിക്കു മുന്നില്‍ നിന്നു തര്‍ക്കിക്കും. ചിലപ്പോള്‍ പാന്റീസ്
പോലും ഊരിയെടുത്ത് വായുവില്‍ കറക്കി കിടക്കയിലേക്ക് എറിയും. എന്നിട്ട് പൂണ നഗ്നതയുടെ സൌന്ദര്യത്തില്‍ കണ്ണാടിക്കുമുന്നില്‍ നിന്ന് അവള്‍ സ്വന്തം മാറിടങ്ങളേയും വയറിനേയും ത്വക്കിനേയും വിലയിരുത്തും. ഒരു ജന്തുശാസ്ത്ര അധ്യാപകന്‍ സൂക്ഷ്മജീവിയുടെ അവയവങ്ങള്‍ വിവരിക്കുംപോലെ അവള്‍ സ്വന്തം ശരീരത്തെ അരോചകമാംവിധം വിശദീകരിക്കും. എന്നെക്കാള്‍ ഒരുപാട് സുന്ദരിയായിരുന്നു അവള്‍. ചുരുണ്ട ഭംഗിയുള്ള മുടിയിഴകളെ അവള്‍ വെട്ടിക്കുറച്ചിരുന്നു. അവളുടെ തുടകള്‍ക്കിടയില്‍നിന്ന് കറുത്തിരുണ്ടരോമങ്ങള്‍ അടിവയറിലേക്ക് പടര്‍ന്നുകയറിയത് കണ്ടപ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ വല്ലാതെ അതിശയിച്ചു. അക്കാലത്ത് അത്രമേല്‍ സവിശേഷമായ ഉടലടയാളങ്ങള്‍ എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ചെറിയ മുലകളും മെല്ലിച്ച ശരീരവും ഭംഗിയില്ലാത്ത മുഖവും എന്നെ കുളിമുറിയുടെ സ്വകാര്യതയില്‍ അലോസരപ്പെടുത്തി. അപ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ മരിയയോട് അസൂയപ്പെട്ടു.

എന്റെ വിലകുറഞ്ഞ വെളുത്ത ബ്രായും പാന്റീസും മാസമുറകാലത്തെ വെളുത്ത തുണിയുമൊക്കെ അവള്‍ കാണുന്നതില്‍ എനിക്ക് അപമാനം തോന്നി. ആ ചെറിയ മുറിയില്‍ അവയെപ്പോഴും ഞാന്‍ മറച്ചു സൂക്ഷിച്ചു. എന്നിട്ടും അവയൊക്കെ അവള്‍ കാണുകയും എന്റെ നാടന്‍ ആര്‍ത്തവമുറകളെ പടികടത്തുകയും ചെയ്തു. വിലയുള്ള സാനിട്ടറിപാഡുകളുടെ എളുപ്പമുള്ള ഉപയോഗം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത് ആനി മരിയ ജോസഫ് ആയിരുന്നു. രഹസ്യഭാഗങ്ങളില്‍ പടര്‍ന്നുകയറുന്ന അനുസരണയില്ലാത്ത രോമരാജികളെ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ വെട്ടിയൊതുക്കാന്‍ പാടുണ്ടോ എന്ന എന്റെ സംശയംപോലും മാറ്റിത്തന്നത്ത് അവളായിരുന്നു. സ്ത്രീകള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന മുറിവുപറ്റാത്ത ഷേവിങ് ഉപകരണങ്ങളുടെയും ഹെയര്‍ റിമൂവറുകളുടെയും ഉപയോഗം അവളെനിക്ക് വിവരിച്ചുതന്നു. നഗരത്തിലെ വലിയ വസ്ത്രശാലകളില്‍നിന്ന് ലജ്ജയില്ലാതെ അളവിനൊത്ത അടിവസ്ത്രങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കാനും മെഡിക്കല്‍ഷോപ്പുകളില്‍നിന്ന് സാനിട്ടറി പാഡുകള്‍ വാങ്ങാനും അവള്‍ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. ക്രമംതെറ്റിയെത്തുന്ന ആര്‍ത്തവത്തിന്റെ നാളുകളില്‍ വല്ലാതെ ഉള്‍വലിഞ്ഞുപോകുന്ന എന്നെയവള്‍ കളിയാക്കി, സജീവതകളിലേക്കു കൊണ്ടുവന്നു. പക്ഷേ, അവള്‍ എപ്പോഴും ചരടില്ലാത്ത പട്ടംപോലെ എവിടെയൊക്കെയോ പറന്നു.

ഓ, വേദനിക്കുന്നു, അവന്‍ ഇന്നലെ പിടിച്ചുടച്ചു കളഞ്ഞു.....സ്വന്തം മാറില്‍ തൊട്ടവള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മുഖം ചുളിച്ചു. 'മരിയ, നീ പോകുന്നത് അപകടത്തിലേക്കാണ്. നീയിത് എന്തു ഭാവിച്ചാ......' ഞാനവളെ പലതവണ ശാസിച്ചത് എന്റെ തന്നെ ഭയം കാരണമായിരുന്നു. പിടിക്കപ്പെടുന്നൊരു നാള്‍ മരിയ പാവനമായ ക്രിസ്ത്യന്‍ പേരുള്ള ആ കോളജില്‍നിന്ന് പുറത്താക്കപ്പെടും. അവളുടെ കൂട്ടുകാരിയും സഹവാസിയും ആയതിനാല്‍ മാത്രം അന്ന് ഞാനും ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കും. ഓരോ ദിവസവും ഞാനതു ഭയന്നു. അപമാനത്തിന്റെ വാള്‍ ശിരസ്സിനുമേല്‍ കണ്ട് രാത്രികളില്‍ ഞാന്‍ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു. അടുത്ത കിടക്കയില്‍ അപ്പോഴൊക്കെ മരിയ നല്ല ഉറക്കമായിരുന്നു. ഒരു പെണ്ണിന് ഇത്രമേല്‍ ചീത്തയാകാനാവുമോയെന്ന് അവള്‍ ഓരോ നാളിലും എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. അവളുടെ ഇതിഹാസങ്ങള്‍ക്ക് കാമ്പസില്‍ കുട്ടികള്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തും മാറ്റിപ്പറഞ്ഞും പല ഭാഷാന്തരങ്ങള്‍ ഉണ്ടായി, രാമായണം പോലെ. കോളജ് അധികൃതര്‍ മാത്രം അവ അധികമൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല. അഥവാ അറിഞ്ഞില്ലെന്ന് നടിച്ചതോ? അധികം അകലെയല്ലാത്ത വീട്ടിലേക്കെന്ന പേരില്‍ അവള്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ നിന്ന് അനുവാദം വാങ്ങി പോകുന്ന ഓരോ ദിവസവും ഞാന്‍ അസഹ്യമായ ആശങ്കകളാല്‍ ഉലഞ്ഞു.

പക്ഷേ, മരിയ വിലപിടിച്ചത് എന്തുവാങ്ങുമ്പോഴും എന്നെ ഓര്‍ത്തു. അവളെനിക്ക് തിളങ്ങുന്ന വര്‍ണക്കടലാസില്‍ പൊതിഞ്ഞ വിദേശ ചോക്ലേറ്റുകള്‍ സമ്മാനം തന്നു. നഗരത്തിലെ ഹോട്ടലില്‍നിന്ന് വിലയുള്ള വിഭവങ്ങള്‍ എല്ലാ ആഴ്ചയിലും ഞങ്ങള്‍ വാങ്ങിത്തിന്നു. എല്ലായ്പ്പോഴും അവളായിരുന്നു ബില്ലടച്ചത്. കുറച്ചേറെ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ അവള്‍ക്ക് എന്നോടായിരുന്നു അധികം സൌഹൃദം. പക്ഷേ, ഒരിക്കല്‍പോലും അവളെന്നെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചില്ല. വീട് ഏറെയൊന്നും അകലെ ആയിരുന്നില്ലെങ്കിലും. അവളെനിക്ക് നിറമുള്ള വസ്ത്രങ്ങളും അപൂര്‍വമായ പുസ്തകങ്ങളും മനോഹരമായ പുതുവല്‍സര കാര്‍ഡുകളും സമ്മാനിച്ചു. ചിലപ്പോള്‍ ഫാഷന്‍ തികഞ്ഞ അടിവസ്ത്രങ്ങള്‍പോലും വാങ്ങിനല്‍കി. ഓരോ സമ്മാനം വാങ്ങുമ്പോഴും അജ്ഞാതമായ ഭയം എന്നെ മൂടി. പക്ഷേ പ്രലോഭനങ്ങളില്‍ മനസ്സുടക്കിയ എനിക്ക് സമ്മാനങ്ങള്‍ നിഷേധിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും അവള്‍ അതെല്ലാം തരുന്നത് അപകടകരമായൊരു ചൂഷണത്തിന്റെ മുന്നൊരുക്കമായാവാം എന്നൊരു പേടി എന്നെ വല്ലാതെ പിടികൂടിയിരുന്നു.

അവള്‍ ഒളിവും മറയുമില്ലാതെ എനിക്കു മുന്നില്‍ ജീവിതം കുമ്പസരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, പാപബോധമില്ലാത്ത ഉല്ലാസഭരിതമായ കുമ്പസാരങ്ങള്‍. അവയിലെ പച്ചയായ വിവരണങ്ങള്‍ ആദ്യം എന്നില്‍ അറപ്പുണ്ടാക്കി. എന്നാല്‍, ആണും പെണ്ണും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ ശാരീരികതലങ്ങളുടെ കൌതുകങ്ങള്‍ തെരഞ്ഞിരുന്ന എനിക്ക് പിന്നീട് ആനി മരിയ ജോസഫിന്റെ വിവരണങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കുന്നത് ഇഷ്ടമായി. തന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ കാമുകന്‍ ഫൈനല്‍ഇയര്‍ ഫിസിക്സിലെ ജോണ്‍സണ്‍ സാമുവല്‍ തിയറ്ററിന്റെ ഇരുട്ടില്‍ മുലകളില്‍ തഴുകിയത്, അത് അനുവദിച്ചുകൊടുത്തത്, അവന്റെ വാരിപ്പിടിച്ച ചുംബനത്തിന് നിന്നുകൊടുത്തത്, അവന്‍ കാട്ടിത്തന്ന ഇംഗ്ലീഷ് നീലപ്പുസ്തകത്തിലെ ചിത്രങ്ങളുടെ ചൂട്....എല്ലാമവള്‍ വിസമ്മതങ്ങളില്ലാതെ വെളിപ്പെടുത്തി. അവളോട് ഓരോ കാമുകനും നടത്തിയ ദ്വയാര്‍ഥപ്രയോഗങ്ങള്‍, ചോദിച്ച സംശയങ്ങള്‍ എല്ലാം അവള്‍ പങ്കുവെച്ചു. പെണ്ണുടലിനോടുള്ള ആണ്‍ കാമത്തെ അവള്‍ പലവിധത്തില്‍ വിശദീകരിച്ച രാവുകളിലൊക്കെ ഞാന്‍ ഉറക്കംവരാതെ അസ്വസ്ഥയായി.

ഒന്നാംവര്‍ഷ ബിരുദത്തിന്റെ അവസാനമാസങ്ങളില്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞത് ഏറെയും ജോണ്‍സണ്‍ സാമുവല്‍ എന്ന കാമുകനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ ദൂരെ കോളജ് മൈതാനത്തില്‍ വോളിബോള്‍ കളിക്കുന്ന അവനെ അവള്‍ എനിക്ക് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. 'അതാടീ...എന്റെ ചുണക്കുട്ടന്‍'. അകലെ സായാഹ്ന വെയിലില്‍ പന്തിനുനേരെ ഉയര്‍ന്നുചാടുന്ന അവന്റെ ഉറച്ച മാംസപേശികള്‍ എന്നെ പേടിപ്പിച്ചു. 'അയ്യോ, പേടിയാവുന്നു'^ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. 'അപ്പോ നീയവനെ മൊത്തത്തില്‍ കണ്ടാലോ?'^ അവള്‍ ചിരിച്ചു. ഞാന്‍ മുഖം തിരിച്ചു.

'എല്ലാം കഴിഞ്ഞെടീ, ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു. ഇന്നലെ ഞങ്ങള്‍ മാത്രം അവന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ ആളില്ലാത്ത വീട്ടിലായിരുന്നു'^ ഒരു വാരാദ്യത്തില്‍ മടങ്ങിയെത്തിയ മരിയ എന്നോട് കാതില്‍ സ്വകാര്യം പറഞ്ഞു. അവളുടെ ഉച്ഛ്വാസവായുവില്‍ അപരിചിതമായ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു. അത് മദ്യത്തിന്റേതെന്ന് എനിക്ക് പേടിയോടെ മനസിലായി. വീട്ടില്‍ അപൂര്‍വം ആഘോഷവേളകളില്‍ പുരുഷസദസുകളില്‍ ആ മണം നിറഞ്ഞിരുന്നു. തിളച്ച വെള്ളം ചെവിയില്‍ പതിച്ചെന്നവണ്ണം ഞാന്‍ പിടഞ്ഞു. 'ഇനിയിപ്പോ സിനിമേലും നോവലിലുമൊക്കെ പറയുമ്പോലെ കന്യക എന്നൊന്നും വിളിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ആ പന്നനോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞതാ വേണ്ടാന്ന്, അവന്‍ സമ്മതിച്ചില്ല'^ പിന്നെയും ആനി മരിയ ജോസഫ് ചിരിച്ചു. അഴിഞ്ഞുവീണ ഉടയാടകള്‍, അവന്റെ നെഞ്ചിലെ രോമക്കൂടിന്റെ ചൂട്, ചുംബിച്ചു മുറിഞ്ഞ ചുണ്ടുകള്‍, അടര്‍ന്നുപോയ അടിയുടുപ്പുകള്‍, ദേഹമാകെ നിറഞ്ഞ അവന്റെ ഉമിനീര്‍ നനവ്, നഖക്ഷതത്തില്‍ ചോരപൊടിഞ്ഞ മുലകള്‍... എല്ലാമവള്‍ വിവരിച്ചു. ഒടുവില്‍ ഊരിവീണുപോയ ചുരിദാര്‍, അവന്‍ ബലമായി വലിച്ചുമാറ്റിയ പാന്റീസ്, മല്ലയുദ്ധത്തിലെന്നവണ്ണം അടക്കിപ്പിടിച്ച് മുകളിലേക്ക് നൂഴ്ന്നു കയറിയപ്പോള്‍ അനുഭവിച്ച അവന്റെ ഭാരം. നിഷേധങ്ങള്‍ക്കു കാതുകൊടുക്കാതെ വന്യതയോടെ അവന്‍ അകത്തിമാറ്റിയ തുടകള്‍, കന്യകാത്വത്തിന്റെ നേര്‍ത്ത ത്വക്പ്രതിരോധത്തെ ഭേദിച്ച അവന്റെ കരുത്ത്.... എല്ലാമവള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരഞ്ഞുപോയി. ഓടിപ്പോയി മുട്ടുകുത്തി പ്രാര്‍ഥിക്കാന്‍ സമയംവൈകിപ്പോയിരുന്നു. ഭഗവാനേ, ക്രിസ്ത്യാനിയായിരുന്നെങ്കില്‍ ഏതെങ്കിലും പരിചിതനായ പുരോഹിതന്റെ മുന്നില്‍ എന്റെ കൂട്ടുകാരിക്കായി ഒന്നു കരഞ്ഞു കുമ്പസരിക്കാമായിരുന്നു.

അവള്‍ ഗര്‍ഭിണിയാകാനെങ്ങാന്‍ സാധ്യതയുണ്ടോ എന്ന എന്റെ ഭയം ചോദിക്കാന്‍ ലോകത്ത് വിശ്വസിക്കാവുന്ന മറ്റാരും അപ്പോള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 'അതൊന്നും ഇല്ലെടീ...അതിനൊക്കെ ഒരു സമയമുണ്ട്. നീയിതൊന്നും വായിച്ചിട്ടില്ലേ. അല്ലെങ്കില്‍ത്തന്നെ അവന് അതൊക്കെ അറിയാം. ഫൈനല്‍ പുറത്തായിരുന്നു'^ അവള്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു. അതൊക്കെ എനിക്ക് മനസിലായത് പിന്നീട് കാലമെത്രയോ കഴിഞ്ഞാണ്. പിറ്റേന്ന് ആരും കാണാതെ കര്‍ത്താവിനുമുന്നില്‍ ഞാന്‍ കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ഥിച്ചു^'ദൈവമേ, എന്റെ കൂട്ടുകാരിയെ കാക്കണേ....'

അപ്രതീക്ഷിതമായ ഇണചേരല്‍ ജോണ്‍സണ്‍ സാമുവലിനോട് മരിയയെ എന്നെന്നേക്കുമായി അടുപ്പിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതി. ആ പ്രതീക്ഷകള്‍ തെറ്റിച്ചുകൊണ്ട് മരിയ മൂന്നു മാസത്തിനുള്ളില്‍ അയാളോട് തെറ്റിപ്പിരിഞ്ഞു. 'പട്ടി, അവന് എന്റെകൂടെ കിടന്നാല്‍ മാത്രം മതി. എന്നും ഇതുതന്നെ. എനിക്കു മടുത്തു'^ അവള്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു.  പഠനഭാരത്തിന്റെ പേരുപറഞ്ഞ്  വാര്‍ഡന് സ്പെഷല്‍ റിക്വസ്റ്റ് നല്‍കി ഞാന്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ ഒരൊറ്റമുറി സ്വന്തമാക്കിയത് അക്കാലത്താണ്. ആനി മരിയ ജോസഫ് എന്ന കൂട്ടുകാരിയുടെ സൌഹൃദത്തിന്റെ ഭാരങ്ങളെ ഇനിയും താങ്ങാന്‍ എനിക്കു കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവളോട് പറയാതെ, അവളില്ലാത്ത ഞായറാഴ്ച ഞാന്‍ മുറിവിട്ടു. പിന്നെ കണ്ടപ്പോഴൊന്നും അവള്‍ എന്നോട് അധികം സംസാരിച്ചില്ല. പാപബോധത്താല്‍ നീറിയ ദിനങ്ങളില്‍ നിന്ന് മോചനം നേടിയ ഞാന്‍ അവളുടെ സൌഹൃദം മുറിഞ്ഞതില്‍ ഒരുവേള ആശ്വസിച്ചു.

അധികം വൈകാതെ ആനി മരിയ ജോസഫ് കോളജുതന്നെ വിട്ടു. അവളെ ഒരുനാള്‍ പൊടുന്നനെ കാണാതാവുകയായിരുന്നു. പത്രങ്ങളില്‍ വാര്‍ത്ത വരികയും സംഭവം നഗരത്തില്‍ സംസാരവിഷയമാവുകയും ചെയ്തെങ്കിലും കോളജില്‍ അധികമാരും മരിയയെക്കുറിച്ച് വലുതായൊന്നും ആശങ്കപ്പെട്ടില്ല. കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം അവളെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനൊപ്പം പൊലീസ് കണ്ടെത്തുകയും കോടതിയില്‍ ഹാജരാക്കി വീട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം അയക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതൊക്കെ കേട്ടറിവുകളും പത്രത്താളിലെ വിശേഷങ്ങളും മാത്രമായിരുന്നു. പിന്നീട് ഞാന്‍ ആ കോളജ് വിടുംവരെ ആനി മരിയ ജോസഫ്  വന്നില്ല. ഞാനവളെ നേരില്‍ കണ്ടതുമില്ല.

അഞ്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം വന്നൊരു കല്യാണക്ഷണക്കത്തിന്റെ തുമ്പുപിടിച്ച് ഞാന്‍ മരിയയെ തേടിച്ചെന്നു. നഗരത്തിലെ ഏറ്റവുംവലിയ കല്യാണമണ്ഡപത്തില്‍ പട്ടുടയാടകളില്‍ തിളങ്ങിനില്‍ക്കുകയായിരുന്നു അവള്‍. സ്വര്‍ണത്തിന്റെ വലിയ ഭാരങ്ങള്‍ അവളുടെ ഉടലില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒറ്റനോട്ടത്തില്‍ എന്നെയവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഇന്നലെയുംകൂടി കണ്ടിരുന്നുവെന്നവണ്ണം ഏറെ സംസാരിച്ചു. ഇരുണ്ട കോട്ടിന്റെ ഛായയാല്‍ കൂടുതല്‍ കറുത്തതായി തോന്നിച്ച ഉയരംകുറഞ്ഞ വരനെ അവള്‍ എനിക്കു പരിചയപ്പെടുത്തി. കല്യാണവിരുന്നിന്റെ വീണുകിട്ടിയ ഇത്തിരിനേരത്ത് അവള്‍ സ്വകാര്യമായി കാതില്‍ പറഞ്ഞു. 'പപ്പാ കണ്ടുപിടിച്ചതാ അവനെ, ഞാനങ്ങു സമ്മതിച്ചു.  ലണ്ടനില്‍ ഏതോ വലിയ കമ്പനീലാ. അടുത്തമാസം ഞങ്ങളങ്ങുപോകും. ഇനി കല്യാണം പരീക്ഷിച്ചില്ലാന്നു വേണ്ട'. അവള്‍ പിന്നെയും ചിരിച്ചു. ആ പഴയ ചിരി. ഞാന്‍ അമ്പരന്നു.

വീണ്ടും വര്‍ഷങ്ങള്‍. കഴിഞ്ഞ ദിവസം ആനി മരിയ ജോസഫിനെ ഫേസ്ബുക്കിന്റെ പേജില്‍ കണ്ടുമുട്ടി. ലണ്ടനില്‍നിന്നു തന്നെ. 'അവനെ ഞാന്‍ എന്നോ വിട്ടെടീ... ലീഗലി ഡൈവോഴ്സ്ഡ് ആയി. അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റത്തില്ലെടീ. ഒടുക്കത്തെ ഈഗോ. ഭാഗ്യത്തിന് പിള്ളേര് ഉണ്ടായില്ല. അതിനാല്‍ എല്ലാം എളുപ്പമായി'

ഞാന്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല, പകരം ഒരു ഇ^മെയില്‍ അവള്‍ക്ക് അയച്ചു.

'പ്രിയപ്പെട്ട എന്റെ കൂട്ടുകാരി,
നീ എന്നെങ്കിലും ആരെയെങ്കിലും ആത്മാര്‍ഥമായി നീ സ്നേഹിച്ചിരുന്നുവോ? ബന്ധങ്ങളുടെ പവിത്രമായ ചില്ലുപാത്രങ്ങളെ ഇത്ര അനായാസമായി നീയെങ്ങനെയാണ് ഉടച്ചു കളയുന്നത്? നിന്നെ വളര്‍ത്തിയ പപ്പയോട് , മമ്മിയോട്, നിന്റെ കൂട്ടുകാരിയായ എന്നോട്, അസംഖ്യം കാമുകന്‍മാരോട്, കൂടെ കിടന്ന പുരുഷന്‍മാരോട് നിന്റെ വികാരം എന്തായിരുന്നു? അവരില്‍ ഒരാളെയെങ്കിലും ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും നീ സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ? സ്നേഹമെന്ന വികാരത്തെ നിനക്ക് ജീവിതത്തില്‍ ഏതെങ്കിലുമൊരു നിമിഷത്തില്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍, അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ? ജീവിതം തന്നെ അഭിനയമാക്കിയ  കൂട്ടുകാരീ, എനിക്കു നിന്നെ ഇത്രകാലത്തിനു ശേഷവും മനസിലാവുന്നതേയില്ലല്ലോ. ഇനി ഞാന്‍ നിന്നെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും നേരില്‍ കാണാതിരിക്കട്ടെ എന്നു മാത്രം ആശിക്കുന്നു.
സ്വന്തം, അലീന.

മൂന്നാം നാള്‍ ആനി മരിയ ജോസഫിന്റെ മറുപടി മെയില്‍ വന്നു.

പ്രിയപ്പെട്ട അലീന,
നിനക്കറിയുമോ? എനിക്കുമേല്‍ ഒരിക്കലും രക്ത ബന്ധങ്ങളുടെ ചരടുകളൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എവിടെയോ ആരാലോ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട പെണ്‍കുഞ്ഞിനുമേല്‍ സന്തതികളില്ലാത്ത ദമ്പതികള്‍ തീര്‍ത്തൊരു ദത്തിന്റെ നിയമച്ചരടാണ് എനിക്ക് ജീവിതത്തില്‍ കിട്ടിയ ആര്‍ഭാടങ്ങളെല്ലാം. പിന്നെയെപ്പോഴൊക്കെയോ അവര്‍ക്കുതന്നെ വേണ്ടിയിരുന്നില്ലെന്ന് തോന്നിയ ഈ ദത്തുപുത്രി, ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലുമൊരിക്കലും സ്നേഹത്തിന്റെ പാഠങ്ങള്‍ പഠിച്ചിട്ടേയില്ല. പക്ഷേ, കൂട്ടുകാരി, നീ വിശ്വസിക്കണം. എനിക്ക് ഈ ജീവിതത്തില്‍ സ്നേഹം തോന്നിയത് നിന്നോടു മാത്രമാണ്. നിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയോട്. നിനക്കറിയുമോ, എന്റെ നഗ്നതയില്‍ കെട്ടിപ്പുണര്‍ന്നുറങ്ങിയ ഒരാണിന്റേയും വിടചൊല്ലലില്‍ ഞാന്‍ ദുഃഖിച്ചിട്ടില്ല. എന്നെ വളര്‍ത്തിയ പപ്പയുടെ മരണത്തില്‍പോലും ഞാന്‍ കരഞ്ഞില്ല. ഞാന്‍ കരഞ്ഞത് എപ്പോഴാണെന്ന് നിനക്കറിയുമോ? എന്നെ ഒറ്റക്കാക്കി നീ ഹോസ്റ്റല്‍മുറി വിട്ടുപോയില്ലേ, ആ രാത്രി. അന്നു മാത്രമാണ് തലയിണയില്‍ മുഖംചേര്‍ത്ത് ഞാന്‍ തേങ്ങിപ്പോയത്. കൂട്ടുകാരി, ഇപ്പോള്‍ എന്റെ ബോയ്ഫ്രണ്ട് ഒരു ലണ്ടന്‍ സായിപ്പാണ്. ഓഷോ ശിഷ്യനെന്ന് പറയുന്നൊരു കള്ളവേദാന്തക്കാരന്‍. അവന്‍ കഴിഞ്ഞദിവസം ഇണചേരുമ്പോള്‍ എന്നോട് ചോദിച്ചു. 'നീയെന്നെ ശരിക്കും സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടോ?'
ഞാനവനോട് പറഞ്ഞു, 'ഒരിക്കലും കിട്ടാത്ത സ്നേഹം തേടിയുള്ള എന്റെ യാത്രയില്‍ നൈമിഷകമായ ആഘോഷങ്ങളും രതിയും വേര്‍പാടുകളും മാത്രമേയുള്ളൂ. സ്നേഹമേയില്ല.'
അപ്പോള്‍ അവന്‍ വീണ്ടും എന്നോട് ചോദിച്ചു^'നീ ജീവിതത്തില്‍ ഏറ്റവും സ്നേഹിച്ചത് ആരെയാണ്? അങ്ങനെയൊരാള്‍ ഉണ്ടോ?'

പൊടുന്നനെയുണ്ടായ സ്ഖലനത്തിന്റെ തീവ്രതയില്‍ എനിക്കുമേല്‍ മൃഗീയമായി ചലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആ സായിപ്പിന്റെ കിതക്കുന്ന ശരീരത്തിനടിയില്‍ ഞെരുങ്ങി ഞാന്‍ മെല്ലെ പാടി.....

I had a friend most rare,
Her soul all goodness and light
Her voice sweet and melodious....
 
പ്രിയപ്പെട്ട എന്റെ കൂട്ടുകാരീ... നീ വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ശരി, ഞാന്‍ പാടിയത് നിന്നെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.